بودجه ریزی مبتنی بر عملکرد ، نظام بودجه ریزی مبتنی بر عملکرد به عنوان یک نظام مدیریتی برای ارتقای کارایی و اثر بخشی مصرف منابع سازمانی مورد توجه جدی دولت ها در سطوح ملی و محلی بوده است.
در این نظام اعتبارات بودجه ای بر مبنای عملکرد واحدهای سازمانی در راستای تولید خروجی ها ( محصولات و خدمات ) یا همان اهداف کوتاه مدت و یا دستیابی به پیامدها و یا همان اهداف بلند مدت، تخصیص می یابد و بدین ترتیب سازمان به سمت افزایش شفافیت در نحوه مصرف منابع برای انجام فعالیت ها، تولید خروجی ها ودستیابی به اهداف و استراتژی ها و نیز پاسخگویی بیشتر سوق می یابد.
هزینه یابی برنامه ها، فعالیت ها و محصولات
هزینه یابی در نظام بودجه ریزی عملکرد معمولا مورد توجه لازم قرار نمیگیرد. تاکید بر محصول یا نتایج، نیاز به تعیین و تشخیص داده ( که از اصول روش های سنتی بودجه ریزی است ) را منتفی نمی سازد. برای اینکه برنامه اجرا شدنی باشد، باید ساز و کار کافی برای هزینه یابی آن وجود داشته باشد به گونه ای که برای ارزیابی عملکرد برنامه، محصولات برنامه ها را بتوان به هزینه های بودجه و در نهایت به منافع حاصل از آن ها ارتباط داد. هزینه ها را به روش های مختلف می توان به موضوع های هزینه اختصاص داد. از دیدگاه بودجه ریزی برنامه ای مهم ترین معیار، ارتباط مستقیم یا غیر مستقیم آن با برنامه است.
تشویق عملکرد خوب وتنبیه عملکرد ضعیف
راهبری فرآیند اصلاحات باید به گونه ای باشد که ارتباط مشخصی بین عملکرد و پاداش ایجاد شود. برای استقرار نظام پاسخگویی عملکرد، در مرحله اول باید نظام مدیریت مالی پرسنلی مناسب برای گزارش گیری عملکرد وجود داشته باشد و در مرحله دوم چارچوب انگیزشی مبتنی بر عملکرد برای مرتبط ساختن پاداش و عملکرد مستقر شود. کشورهای در حال توسعه عموما در اجرای این راهبرد ناتوان هستند. در نظام بودجه ریزی سنتی، تاکید کمی بر عملکرد می شود، با تمرکز بودجه بر داده ها، تلاش دستگاه های اجرایی به طور عمده در جهت کسب منابع بیشتر و خرج آن تا پایان سال است، توجهی به عملکرد غیر مالی نمی شود، ضمن اینکه عملکرد ضعیف دستگاه ها مستوجب تنبیهی نیست.
نتیجه گیری :
نظام بودجه ریزی مبتنی بر عملکرد به عنوان یک نظام مدیریتی برای ارتقای کارایی و اثر بخشی مصرف منابع سازمانی مورد توجه جدی دولت ها در سطوح ملی و محلی بوده است. هزینه یابی در نظام بودجه ریزی عملکرد معمولا مورد توجه لازم قرار نمیگیرد. تاکید بر محصول یا نتایج، نیاز به تعیین و تشخیص داده ( که از اصول روش های سنتی بودجه ریزی است ) را منتفی نمی سازد.
